Tydzień temu przeżywaliśmy Wielki Czwartek- pamiątkę ustanowienia sakramentów Eucharystii i kapłaństwa. Dzisiaj z kolei obchodzimy pierwszy czwartek miesiąca, który również jest wspomnieniem tego wydarzenia. Z tej racji chcemy pochylić się jeszcze bardziej nad kapłaństwem. Zapraszamy do comiesięcznych rozważań o tym sakramencie.
Przyjaciel jest najważniejszy
Jezus mówi do kapłana:
14 kwietnia 2009 r. Wielki Czwartek
(…)Moi kapłani bardzo rzadko spędzają czas ze Mną, wpatrując się w Moje Oblicze, dotrzymując Mi towarzystwa. (…) Wystarczy, że Moi kapłani będą przebywać przed Moim Eucharystycznym Obliczem. Blask Mojego Oblicza stopniowo sprawi, że niezatarty znak Mojego kapłaństwa wyłoni się z grzechu, który go zaciemniał i szpecił. Znak ten będzie błyszczeć, a to przyciągnie dusze do Mnie przez Moich kapłanów.
Świętość kapłana to owoc Mojego życia w nim. Obowiązki posługi kapłańskiej uświęcają, ale nie są wystarczające. Każdy kapłan musi być gotowy i musi chcieć wzrastać w przyjaźni ze Mną, musi chcieć przebywać w Mojej obecności i poddać się Mojej przemieniającej miłości w ciszy i odpoczynku przed Moim Obliczem.(…)
” In sinu Jesu. Kiedy serce mówi do serca” mnich benedyktyński
Kapłaństwo. Czym ono jest? Wiele można mówić na ten temat. Każdy pewnie coś dodałby od siebie. Jedni powiedzieliby, że to służba Bogu i drugiemu człowiekowi, inni, że to poświęcenie swojego życia, jeszcze inni, że to jedna z dróg do świętości. Ile osób tyle odpowiedzi. Pewnie większość z nich byłaby prawdziwa, chociaż pewnie nie zabrakłoby tych negatywnych, wywołanych rozczarowaniem.
Co zatem jest najważniejsze w kapłaństwie? Idąc tym torem można by odpowiedzieć, że najważniejsza jest służba drugiemu człowiekowi wynikająca z obowiązków kapłańskich, że to ona prowadzi do świętości. To prawda, że to ważny aspekt kapłaństwa. Jednak nie najważniejszy.
Jezus mówi do pewnego kapłana, że najważniejszy jest On sam i przyjaźń z Nim. Wielu kapłanów popada w aktywizm, z czasem zapominając o modlitwie lub mówiąc, że nie ma na nią czasu. Tymczasem to modlitwa nadaje sens działaniu. Bez niej nie ma relacji z Jezusem, nie ma przyjaźni z Nim. A to jest głównym celem kapłaństwa: przez relację z Bogiem pociągać innych do Niego. Miłość Boga przemienia człowieka, jednak najpierw trzeba tę miłość przyjąć w relacji, a dopiero później przekazywać innym. A gdzie najlepiej przyjąć tę miłość, jeśli nie na adoracji, u stóp Jezusa obecnego w Eucharystii?
Boski Zbawicielu, który powiedziałeś do Apostołów: “żal mi ludu, bo nie mają co jeść”, dziękujemy Ci za te wielkie zastępy kapłanów, które przeszły już przez naszą ziemię niosąc światu orędzie Dobrej Nowiny. Dziękujemy Ci zwłaszcza za kapłanów według Serca Bożego, którzy wyczuwali Twoją litość dla zgłodniałych tłumów, dla nas zgłodniałych Słowa Bożego i Chleba Eucharystycznego. Jaśnieją oni na niebie Kościoła, jak błyszczące gwiazdy wskazując drogę do Domu Ojca.
Prosimy Cię także za naszych kapłanów zabieganych, zaaferowanych, aby mieli więcej czasu i zapału do modlitwy, dla częstych spotkań z Tobą, aby byli dla nas przykładem modlitwy, skupienia, poświęcenia, gorliwości w Twojej służbie. Tylko Ty możesz im udzielić dostatecznych łask potrzebnych do świętego spełniania swych wzniosłych czynności. Panie, daj nam świętych kapłanów. AMEN.
