Historia Zgromadzenia

“Betania będzie wielkim dziełem. To mi już i niektórzy kapłani mówili, a to samo powiedział ks. bp Goral, nazywając Betanię „perłą” w Kościele świętym.”

Sługa Boży ks. Józef Małysiak

Jak powstało Zgromadzenie?

Ojciec Założyciel Sługa Boży ks. Józef Małysiak często wyjeżdżał do różnych parafii – związane to było z Jego posługą i głoszeniem rekolekcji. Podczas nich ks. Józef Małysiak zapoznał się z sytuacją duchowieństwa, ich kłopotami i trudnościami, widział problemy, z którymi borykali się kapłani w swojej pracy duszpasterskiej.

Według naszego Założyciela – kapłan, nie tylko dobrze przygotowany, ale i spokojny o swoją parafię może owocnie apostołować. Doświadczenie zdobyte przez ks. J. Małysiaka podczas bycia kapłanem diecezjalnym a potem zakonnym, pomogło mu zrozumieć potrzebę właściwej pomocy dla kapłanów w pracy parafialnej. Uznał, że w takiej sytuacji „tylko odpowiednio wyszkolone siostry zakonne mogą tak w parafii, jak też i na plebani, być wielką pomocą dla kapłanów”

historia zgromadzenia
historia zgromadzenia
historia zgromadzenia
s. Irena jako uczestniczka rekolekcji w Trzebini- 1929 rok

Rekolekcje zamknięte w Trzebini

Kiedy w 1929 roku, ks. J. Małysiak udzielał w Trzebini rekolekcji zamkniętych dla panien, wspomniał o pomocy dla kapłanów, zgłosiła się do niego Irena Parasiewicz, katechetka z Zakopanego, która zapragnęła włączyć się w nowe dzieło. Ona to jako współzałożycielka wspomagała ks. J Małysiaka w realizacji podjętego dzieła. To właśnie ona wyszła z inicjatywą nazwania nowej wspólnoty Betanią.

Wzorem dla Sióstr miała być Rodzina z Betanii, którą Jezus często  odwiedzał. Tam zatroskana Marta posługiwała Jezusowi, a Maria zasłuchana w Jego słowa siadała u Jego nóg. Tam Jezus miał przyjaciół, z którymi spędzał także trudne chwile przed męką. W Betanii wskrzesza Łazarza i przyjmuje wyznanie wiary dokonane przez Martę. Tą ewangeliczną Betanię siostry mają przenosić we współczesny świat stając się wsparciem duchowym i apostolskim dla kapłanów. 

Współzałożycielka - Irena Parasiewicz

Ojciec Małysiak, dostrzegając w niej, podczas rekolekcji, głębię duchową i oddanie Bogu, zaproponował współpracę przy realizacji nowej koncepcji, na którą odpowiedziała przychylnie. Na początku 1929 r. Irena Parasiewicz zajmowała się administracją domu rekolekcyjnego. Odbyła roczny nowicjat pod kierunkiem o. Małysiaka w Trzebini u sióstr salwatorianek. 

s. Irena pierwsza śluby złożyła 23 maja 1930 roku. Natomiast w Betanii śluby swe złożyła 6 stycznie 1931.

Zanim to nastąpiło, o. Małysiak posłał Irenę Parasiewicz do kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski, by plan zatwierdził i pobłogosławił. 

 

6
Współzałożycielka s. Irena Parasiewicz

Założenie Zgromadzenia

O 7.00 rano, w Wielki Czwartek, 17 kwietnia ks. kard. August Hlond ustnie zatwierdza Zgromadzenie pod nazwą Towarzystwo Służby Betańskiej. Dwa lata później nastąpiła zmiana nazwy na Towarzystwo Pracy Betańskiej.

Kardynał podarował siostrom dom w Puszczykowie k. Poznania, a następnie po przedstawieniu sprawy Ojcu św. Piusowi XI, 24 czerwca 1930 r. zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej, jako zgromadzenie diecezjalne według kan.492 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Mianował też s. Irenę Parasiewicz na trzy lata przełożoną generalną tej fundacji oraz mistrzynią nowicjatu.

W początkach swojego istnienia było stowarzyszeniem kobiet, które pomagały w parafiach i zajmowały się działalnością misyjno-rekolekcyjną. Siostry oprócz takich prac, jak katechizacja dzieci, prowadzenie stowarzyszeń religijnych, przedszkoli, kursów kroju i szycia dla dziewcząt i kobiet, odwiedzanie chorych, praca w kościele w charakterze zakrystianek i organistek miały także dbać o plebanię i przygotowywać posiłki dla księży.

Zgromadzenie zostało ono powierzone Chrystusowi Królowi Wszechświata i Matce Łaski Bożej. Patronami Zgromadzenia są także św. Józef, św. Franciszek z Asyżu, Św. Piotr Apostoł i Aniołowie Stróżowie. 

historia zgromadzenia
Pierwsze siostry betanki w Puszczykowie

Cel istnienia Sióstr Betanek

Pierwsze Statuty a potem Regulamin napisał ks. J. Małysiak. Wskazał na cele, dla których powołał w Kościele nową rodzinę zakonną:Celem głównym Towarzystwa Pracy Betańskiej jest własne uświęcenie Sióstr za pomocą ciągłego obcowania z Bogiem wszechobecnym, częstej a krótkiej adoracji Najświętszego Sakramentu i ciągłej, nieustannej pracy, pełnej poświęcenia się i zaparcia. Pracę tę mają Siostry Betanki wykonywać przede wszystkim na plebani i w kościołach. Na plebani mają się zająć gospodarstwem, kuchnią i bielizną, a w kościele utrzymaniem czystości i porządku, zarazem też ozdabianiem świątyni”. Ks. J. Małysiak nie ograniczył działalności Sióstr do wymienionych zadań, ale zalecił otwartość na wszelkie formy pomocy w Kościele w zależności od próśb ks. proboszcza: „A więc Siostry Betanki, o ile będą siły odpowiednie, mają oddać się pracy w kancelarii parafialnej, w parafii zaś mogą kierować przedszkolami, charytatywnymi instytucjami, organizacjami katolickimi. (…) mogą także pracować w pałacach biskupich, seminariach duchownych i w domach zakonnych”. Siostry miały być przy kapłanach nie tylko w Polsce, ale gdy zajdzie potrzeba również „na misjach wśród pogan”.

historia zgromadzenia
Pierwsze siostry betanki z Założycielem ks. Józefem Małysiakiem. Druga od prawej s. Irena Parasiewicz

Rozwój Zgromadzenia

Zgromadzenie wzrastało liczebnie, w tym czasie Dom Generalny został przeniesiony z Puszczykowa do Kielc, a następnie do Nałęczowa na teren diecezji lubelskiej. Po kilku latach owocnej pracy na ziemi lubelskiej ks. biskup Fulman zatwierdził 25 lipca 1939 roku Konstytucje i Statut Towarzystwa Pracy Betańskiej.

Największą radością dla Założyciela była zgoda biskupa Piotra Kałwy na składanie przez Siostry ślubów zakonnych, czasowych i wieczystych. Ten przywilej otrzymały Siostry tuż przed śmiercią swojego Założyciela – 24 czerwca 1966 roku. Dla ks. J. Małysiaka było to jakby ostateczne potwierdzenie władzy Kościoła odnośnie założonej rodziny zakonnej, był spokojny, że teraz Siostry będą stabilnym zapleczem duchowym dla kapłanów: „Obecnie zostaje troska o rozwój Betanii, aby Siostry, przyjęte do wielu diecezji w Polsce i za granicą, mogły dać Kościołowi świętemu dużo apostolstwa, i choć jedną świętą, kanonizowana Betankę!”

W roku 1959 zostałyśmy włączone do rodziny franciszkańskiej i przyjęłyśmy regułę III Zakonu Regularnego św. Franciszka.

Kolejne lata były w Zgromadzeniu czasem umacniania bogactwa duchowego i liczebnego. Rosła liczba placówek w Polsce i poza granicami. Ostatecznym potwierdzeniem Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej jako Bożego dzieła, było zatwierdzenie papieskie otrzymane 25 stycznia 1992 roku. Odtąd Siostry Betanki stały się Zgromadzeniem na prawach papieskich, to znaczy, że Kościół uznał ich charyzmat oraz potrzebę służenia Bogu i ludziom.

historia zgromadzenia
o. Założyciel wśród betanek w Puszczykowie- 1932 rok (nad Założycielem s. Irena)
historia zgromadzenia
Śluby sióstr
historia zgromadzenia
Siostry w Kazimierzu Dolnym- lata 1942/1943
error: Treści są chronione, przepraszamy :)