Dziś tj, w czwartek po Uroczystości Zesłania Ducha Świętego, obchodzimy w Kościele Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Zostało ono wprowadzone do kalendarza liturgicznego przez papieża Benedykta XVI w 2012r. Była to odpowiedź Ojca Świętego na wznoszone postulaty, zwłaszcza przez środowiska zakonne, dla upamiętnienia Roku Kapłańskiego.
Ja za nimi proszę, nie proszę za światem,
ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi.
Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem.
A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie (J 17, 9.18-19).
Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest dla nas wiernych wezwaniem do dziękczynienia za Ofiarę Jezusa – jedyną i skuteczną za grzechy całego świata, a idąc dalej do dziękczynienia za tych, których On wybrał dla siebie. Tak więc cały Kościół ma wspólnie wznosić modlitwy w intencji kapłanów, prosząc o ich uświęcenie, o ich upodobnienie do Chrystusa Kapłana. Ma być także inspiracją do modlitwy o nowe, święte i liczne powołania kapłańskie.
„Każdy kapłan z ludzi wzięty dla ludzi bywa ustanowiony w tym co należy do Boga, aby ofiarował dary i ofiary za grzechy” (Hbr 5, 1).
Kościół dzisiaj przypomina nam nie tylko o kapłaństwie służebnym, do którego wezwani są kapłani, ale przypomina nam o kapłaństwie powszechnym, do którego wszyscy jesteśmy wezwani i zaproszeni przez chrzest. Jesteśmy wszczepieni w Chrystusa (mocą Chrztu Świętego) , stąd jesteśmy obdarzeni potrójną misją: kapłańską, prorocką i królewską.
Co to oznacza? Każdy z nas ma namaszczenie do bycia kapłanem, czyli do składania Bogu ofiar. Dary, które możemy składać Bogu w ofierze to np. nasze modlitwy, wyrzeczenia, cierpienia, nasze prace, radości i zwycięstwa… Możemy oddawać nas czas i samych siebie, nasze życie. To największy dar.
Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. (1 P 2,5)
